وقت آن شد كه به زنجير تو ديوانه شويم

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم
بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

جان سپاریم دگر ننگ چنین جان نکشیم
خانه سوزیم چو آتش سوی میخانه شویم

سخن راست تو ازمردم دیوانه شنو
تا نمیریم مپندار که مردانه شویم

در سر زلف سعادت که شکن در شکن است
واجب آید که نگون تر ز سر شانه شویم

بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت
گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم

گر چه سنگیم، پی مهر تو چون موم شویم
گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم

در رخ آینه‌ی عشق ز خود دم نزنیم
محرم گنج تو گردیم چو ویرانه شویم

ما چو افسانه‌ی دل بی سر و بی پایانیم
تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم

گر مریدی کند او ما به مرادی برسیم
ور کلیدی کند او ما همه دندانه شویم

مصطفی در دل ما گر ره و مسند نکند
شاید ار ناله کنیم، اُستَن حَنانه شویم

نی خمش کن که خموشانه بیاید دادن
پاسبان را، چو به شب ما سوی کاشانه شویم

مولانا